کد مطلب:234773 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:287
اذان سرود آسمانی
حضرت امام رضا علیه السلام فرموده اند:
«من اذن و اقام صلی ورائه صفان من الملائكة و ان اقام بغیر اذان صلی عن یمینه واحد و عن شماله واحد ثم قال: اغتنم الصفین؛ [1] .
كسی كه اذان و اقامه بگوید و به نماز ایستد دو صف از ملائكه به او اقتدا می كنند و اگر تنها اقامه بگوید، تنها دو ملك پشت سرش اقتدا می كنند. سپس فرمود آن دو صف را غنیمت شمارید».
اذان، ارزش و جایگاه، والایی در شریعت محمدی دارد.
آوای دلپذیر و روحبخش اذان، دعوت آدمی برای حضور در خلوتگه راز و بار یافتن به مقام انس با حضرت محبوب است.
آوای اذان با شور و جذبه ی دلپذیری كه در آن وجود دارد، مسلمانان را به سوی عبادت و پرستش آفریدگار دعوت می كند.
بانگ اذان، بانگ رستاخیز عشق و دلدادگی است.
صدای اذان، دلنوازترین نغمه و فرحبخش ترین سرود آسمانی است.
[ صفحه 91]
زمانی كه وقت نماز می رسید، پیامبر صلی الله علیه و آله به بلال می فرمود: «ارحنا یا بلال، ارحنابها و بالنداء الیها» [2] .
یعنی، ای بلال! با اذان گفتنت ما را از غم و اندوه و تلخی رهایی بخش و شادمانمان كن و راحت ساز ما را به نماز و دعوت به نماز.
در كتاب خاطرات و خطرات آمده است كه پیرلتی می گوید: «در اسلامبول كه بودم، شب ها پنجره ی اتاق را باز می گذاشتم تا آوای روح انگیز اذان مسلمانان را بشنوم؛ زیرا از شنیدن آن لذتی روحانی به من دست می داد». [3] .
اذان، اعلام موجودیت و فریاد مسلمین علیه خدایان خیالی است. این گل نغمه ی توحیدی، با «الله» نام خدای بزرگ، شروع می شود و به یگانگی آفریدگار جهان و گواهی به رسالت پیامبر صلی الله علیه و آله اوج می گیرد و با دعوت به رستگاری، فلاح، عمل نیك و نماز پایان می پذیرد.
اذان، دعوت به سوی عبادت و بندگی خدا است و مؤذن با آهنگ رسا و روح بخش، امت اسلام را به نماز و مناجات فرامی خواند.
اذان، آدمی را به یاد خدا می اندازد و با بزرگی و عظمت او آشنا می سازد.
[ صفحه 92]
اذان، دعوت برای ملاقات و باریابی به درگاه قدسی حضرت رب الارباب است.
اذان، یكی از بزرگ ترین و جذاب ترین شعائر الهی به شمار می رود و خود نیكوترین و با شكوه ترین گفتاری است كه به وسیله ی آن دعوت به سوی خدای تعالی می شود.
اذان، نویدبخش حضور دوباره در برابر محبوب است.
اذان، پیك سبز نماز و اعلان وقت راز و نیاز است.
و چه زیبا است این اذان كه هر روز با آن چندین بار نام محبوب و مقصود، شنیده می شود. و چه نیكو است این اذان كه شیفتگان و شوریدگان شهر عشق را به ضیافتی شاهانه فرامی خواند.
نام معشوق به هر بام و در است
بر دل مدعیان صد شرر است
بارك الله از این دین حنیف
كه از او یار به من جلوه گر است
همه ی ذرات به تسبیح وی اند
خیز از جای كه وقت سحر است
عارف ربانی، مرحوم ملكی تبریزی می نویسد:
«اذان، دعوت برای ملاقات است و همان گونه كه روز قیامت، مردم برای عرضه شدن به خداوند فراخوانده می شوند، در این دنیا هم مؤذنان، مؤمنان را به مجلس حضور و معراج و زیارت حضرت پروردگار فرامی خوانند. پس اگر معرفت انسان، در این دنیا به
[ صفحه 93]
حدی باشد كه از این ندا لذت ببرد، در آخرت نیز از ملاقات حضرت حق بی بهره نخواهد بود؛ چرا كه معرفت در این دنیا به منزله ی بذر مشاهده در آخرت است. و اگر بر اثر جهل، حال انسان به گونه ای باشد كه این ندا او را خوش نیاید، این امر سبب خواهد شد كه ندای روز قیامت هم خوشایند او نباشد و اگر در این دنیا در هنگام شنیدن اذان، در زمره ی غافلان باشد، حالش در آن روز مناسب با این غفلت خواهد بود....
بنابراین كسی كه موقع نماز از وظیفه اش نسبت به پروردگار آگاه باشد و بداند كه این امر، لطفی عظیم از ناحیه ی حضرت حق نسبت به او است، مسلما روشنی چشمش در نماز خواهد بود... همان گونه كه دعوت دوستانش را برای حضور در چنین مجالسی می پذیرد، اذان را هم - كه به منزله ی منادی ذات اقدس حق است - به گوش جان می شنود و پاسخ می گوید...». [4] .
«من اذن و اقام صلی ورائه صفان من الملائكة و ان اقام بغیر اذان صلی عن یمینه واحد و عن شماله واحد ثم قال: اغتنم الصفین؛ [1] .
كسی كه اذان و اقامه بگوید و به نماز ایستد دو صف از ملائكه به او اقتدا می كنند و اگر تنها اقامه بگوید، تنها دو ملك پشت سرش اقتدا می كنند. سپس فرمود آن دو صف را غنیمت شمارید».
اذان، ارزش و جایگاه، والایی در شریعت محمدی دارد.
آوای دلپذیر و روحبخش اذان، دعوت آدمی برای حضور در خلوتگه راز و بار یافتن به مقام انس با حضرت محبوب است.
آوای اذان با شور و جذبه ی دلپذیری كه در آن وجود دارد، مسلمانان را به سوی عبادت و پرستش آفریدگار دعوت می كند.
بانگ اذان، بانگ رستاخیز عشق و دلدادگی است.
صدای اذان، دلنوازترین نغمه و فرحبخش ترین سرود آسمانی است.
[ صفحه 91]
زمانی كه وقت نماز می رسید، پیامبر صلی الله علیه و آله به بلال می فرمود: «ارحنا یا بلال، ارحنابها و بالنداء الیها» [2] .
یعنی، ای بلال! با اذان گفتنت ما را از غم و اندوه و تلخی رهایی بخش و شادمانمان كن و راحت ساز ما را به نماز و دعوت به نماز.
در كتاب خاطرات و خطرات آمده است كه پیرلتی می گوید: «در اسلامبول كه بودم، شب ها پنجره ی اتاق را باز می گذاشتم تا آوای روح انگیز اذان مسلمانان را بشنوم؛ زیرا از شنیدن آن لذتی روحانی به من دست می داد». [3] .
اذان، اعلام موجودیت و فریاد مسلمین علیه خدایان خیالی است. این گل نغمه ی توحیدی، با «الله» نام خدای بزرگ، شروع می شود و به یگانگی آفریدگار جهان و گواهی به رسالت پیامبر صلی الله علیه و آله اوج می گیرد و با دعوت به رستگاری، فلاح، عمل نیك و نماز پایان می پذیرد.
اذان، دعوت به سوی عبادت و بندگی خدا است و مؤذن با آهنگ رسا و روح بخش، امت اسلام را به نماز و مناجات فرامی خواند.
اذان، آدمی را به یاد خدا می اندازد و با بزرگی و عظمت او آشنا می سازد.
[ صفحه 92]
اذان، دعوت برای ملاقات و باریابی به درگاه قدسی حضرت رب الارباب است.
اذان، یكی از بزرگ ترین و جذاب ترین شعائر الهی به شمار می رود و خود نیكوترین و با شكوه ترین گفتاری است كه به وسیله ی آن دعوت به سوی خدای تعالی می شود.
اذان، نویدبخش حضور دوباره در برابر محبوب است.
اذان، پیك سبز نماز و اعلان وقت راز و نیاز است.
و چه زیبا است این اذان كه هر روز با آن چندین بار نام محبوب و مقصود، شنیده می شود. و چه نیكو است این اذان كه شیفتگان و شوریدگان شهر عشق را به ضیافتی شاهانه فرامی خواند.
نام معشوق به هر بام و در است
بر دل مدعیان صد شرر است
بارك الله از این دین حنیف
كه از او یار به من جلوه گر است
همه ی ذرات به تسبیح وی اند
خیز از جای كه وقت سحر است
عارف ربانی، مرحوم ملكی تبریزی می نویسد:
«اذان، دعوت برای ملاقات است و همان گونه كه روز قیامت، مردم برای عرضه شدن به خداوند فراخوانده می شوند، در این دنیا هم مؤذنان، مؤمنان را به مجلس حضور و معراج و زیارت حضرت پروردگار فرامی خوانند. پس اگر معرفت انسان، در این دنیا به
[ صفحه 93]
حدی باشد كه از این ندا لذت ببرد، در آخرت نیز از ملاقات حضرت حق بی بهره نخواهد بود؛ چرا كه معرفت در این دنیا به منزله ی بذر مشاهده در آخرت است. و اگر بر اثر جهل، حال انسان به گونه ای باشد كه این ندا او را خوش نیاید، این امر سبب خواهد شد كه ندای روز قیامت هم خوشایند او نباشد و اگر در این دنیا در هنگام شنیدن اذان، در زمره ی غافلان باشد، حالش در آن روز مناسب با این غفلت خواهد بود....
بنابراین كسی كه موقع نماز از وظیفه اش نسبت به پروردگار آگاه باشد و بداند كه این امر، لطفی عظیم از ناحیه ی حضرت حق نسبت به او است، مسلما روشنی چشمش در نماز خواهد بود... همان گونه كه دعوت دوستانش را برای حضور در چنین مجالسی می پذیرد، اذان را هم - كه به منزله ی منادی ذات اقدس حق است - به گوش جان می شنود و پاسخ می گوید...». [4] .
[1] المحجة البيضا، ج 1، ص 338.
[2] محجة البيضاء، ج 1، ص 377؛ حقايق، ص 451.
[3] بهترين پناهگاه، ص 121.
[4] اسرار الصلاة ص 293.